Zamki i pałace

DĄBRÓWKA STARZEŃSKA

Ruiny zamku w Dąbrówce Starzeńskiej stoją nieopodal Sanu, na skraju wsi przy głównej drodze z Dynowa. Otoczone są rozległym parkiem, pełnym starych, kilkusetletnich drzew.

Zamek został wybudowany przez Stadnickich. Początkowo był to dwór obronny (2. poł. XVI w.), po 1626 r., gdy rodzina przeprowadziła się tu z Łańcuta, zamek rozbudowano. Powstała budowla na planie nieregularnego czworoboku, z murami kurtynowymi od zachodu i południa oraz dwie basteje, które zachowały się do dziś. Na początku XVIII w. Obwód zamku zamknięto murowaną kurtyną. W 1789 r. zamek kupił Piotr Starzeński, który wraz z synem Aleksandrem, wzniósł skrzydła mieszkalne przy zachodniej i południowej kurtynie.

W marcu 1863 r. w zamku ukrywał się przed austriacką żandarmerią Marian Langiewicz, dyktator powstania styczniowego. Ówczesny właściciel zamku, Augst Starzeński, pomógł mu w ucieczce przed pościgiem, niestety generał Langiewicz został aresztowany i umieszczony na 2 lata w twierdzy Josephstadt.

W XIX wieku nastąpiły duże zmiany w wyglądzie zamku. Od zachodu do muru kurtynowego Starzeńscy dostawili budynek zwany dworem, a basteje zamienili na cele mieszkalne. Wnętrza budowli wzbogacono w wiele zabytkowych mebli, dzieł sztuki i biblioteką. Zamek był zamieszkały do 1939 r. Wtedy to, po wydzieleniu granicy sowiecko-niemieckiej przez San, budynek przejęli sowieccy pogranicznicy. Po II wojnie światowej, zamek został podpalony przez partyzantów UPA i od tej pory stoi w ruinie.

Do dziś z zamku zachowały się dwie basteje od zachodu oraz pozostałości murów obwodowych, budynków i fosy. Od wschodu natomiast widać dziury w ziemi prowadzące zapewne do piwnic pierwotnego dworu obronnego. Ruiny otacza stary park, w którym zobaczyć można neoromańską kaplicę grobową Starzeńskich z 1905 r. Prowadzi do niej aleja grabowa.

DUBIECKO

Zamek zbudował Stanisław Mateusz Stadnicki w połowie XVI wieku , rozbudowując murowany dwór obronny, wzniesiony przez jego ojca, Stanisława Kmitę. Była to murowana budowla na planie czworoboku, z czterema wieżami i wewnętrznym dziedzińcem usytuowanym pomiędzy dwoma budynkami mieszkalnymi, otoczony murami obronnymi.

W 1588 r. zamek przeszedł w ręce Krasickich. 3 lutego 1735 r. urodził się tu Ignacy Krasicki – biskup i poeta. W 1750 r. budowlę prawdopodobnie zniszczył pożar. Zamek rozebrano w latach 1771-90, pozostawiając tylko część jednego skrzydła, którą następnie wykorzystano, wznosząc na niej barokowy pałac. W XVIII i XIX w. posiadłość Krasickich stanowiła ważny ośrodek kulturalny i towarzyski. Goszczono tu m.in. Wincentego Pola i Franciszka Karpińskiego. Końcem XVIII w. I początkiem XIX wieku w pałacu przeprowadzono modernizację, w wyniku czego czworoboczna do tej pory budowla straciła swój poprzedni i zyskała, istniejący do dziś, klasycystyczny wygląd.

Dziś w Zamku znajduje się hotel i restauracja.

www.zamek.dubiecko.pl

KRASICZYN

Zamek zbudowano na przełomie XVI i XVII wieku. Jego budowę rozpoczął w 1592 roku Stanisław Krasicki, a ukończył, w 1631 r., jego młodszy syn Marcin Krasicki, wybitny mecenas sztuki w Polsce i bliski współpracownik Zygmunta III Wazy. To dzięki niemu posiadłość rodziny Krasickich, początkowo zamek obronny, zyskała swój niepowtarzany blask.

Krasiczyn pozostał w rękach rodziny Krasickich, aż do bezpotomnej śmierci Aleksandra Konstantego Krasickiego w 1692 r. Kolejnymi właścicielami zamku i krasiczyńskich dóbr byli: Modrzewscy, Wojakowscy, Tarłowie, Potoccy, Pinińscy. W 1835 roku odkupił je, od Józefa hr Pinińskiego, książę Leon Sapieha, przeznaczając zamek na główną siedzibę rodu. Sapiehowie przyczynili się znacznie do jego rozwoju. Przeprowadzili renowację zamku, uprzemysłowili krasiczyńskie dobra zakładając m.in. tartak, browar, fabrykę maszyn rolniczych, tkalnię i cegielnię. Niestety 1852 r. w zamku wybuchł pożar, który doszczętnie strawił wnętrza skrzydła północnego oraz baszty Papieskiej i Królewskiej. Zawalił się hełm wieży zegarowej. Z pożaru wyszła bez szwanku jedynie kaplica. Po odbudowie zamku znacznie zmieniło się jego otoczenie, m.in. fosy osuszono i częściowo zasypano. Po II wojnie światowej zamek stał się własnością państwa. Obecnie właścicielem zamku jest Agencja Rozwoju Przemysłu S.A. w Warszawie.

Zwiedzając zamek warto zobaczyć dziedziniec i cztery baszty – Papieską, Królewska, Szlachecką i Boską, która porównywana jest z Kaplicą Zygmuntowską na w Wawelu. Budowlę, w całej swej okazałości, można podziwiać z otaczającego ją, rozległego parku. W ogrodzie zobaczymy wiele ciekawych okazów roślin, w tym wiele egzotycznych (np. korkowiec, dąb wielkoowocowy, cypryśnik, tulipanowiec amerykański, platan klonolistny, miłorząb dwuklapowy) przywiezionych przez Sapiechów z dalekich podróży. W parku spotkamy stare drzewa z kamiennymi tablicami, na których wyryto daty urodzin i imiona siedmiorga dzieci Sapiehów z poł. XIX w. Park jest wspaniałym miejscem na długie i romantyczne spacery.

Zwiedzanie Zamku możliwe jest wyłącznie z przewodnikiem.

W sezonie od 1 kwietnia do 31 października:

Godziny wejść: 9:00, 10:00, 11:00, 12:00, 13:00, 14:00, 15:00, 16:00.

Dla grup zorganizowanych istnieje możliwość ustalenia innych godzin zwiedzania Zamku.

Poza sezonem od 1 listopada do 31 marca zwiedzanie wyłącznie po wcześniejszej rezerwacji w recepcji hotelu (tel.16/671-83-21 w.55) z minimum jednodniowym wyprzedzeniem. Ostatnie wejście na zwiedzanie godzina 15:00.

Bilety do nabycia w kasie, przy wejściu głównym do Parku, (Zwiedzanie Zamku - przy minimum 5-osobowej grupie). Park jest otwarty od rana do zmierzchu, istnieje możliwość zwiedzania go z przewodnikiem (grupy). Bilety do nabycia w kasie, przy wejściu głównym do Parku.

W terminie od 1.11.2011 r. do 31.03.2012 r. zwiedzanie Zamku z przewodnikiem możliwe po wcześniejszej minimum jednodniowej rezerwacji w godzinach 9:00-15:00. Zwiedzanie w grupie minimum 5 osób.

www.krasiczyn.com.pl

LESKO

Zamek wybudowany został na stromym brzegu Sanu w latach 1538-80. Pierwszymi właścicielami zamku byli Kmitowie, kolejnymi Stadniccy i Krasiccy. Był kilkukrotnie przebudowywany, co spowodowało, iż początkowo obronna budowla, zyskała romantyczny charakter. Najważniejszą przebudowę zamku przeprowadzono w latach 30-tych XIX, gdy jego właścicielem był Ksawery Krasicki. Prace nadzorował Wincenty Pol. Podczas II wojny światowej wnętrza zamku całkowicie zdewastowano. Również wspaniały niegdyś park zachował się tylko w części. Obecnie w zamku znajduje się hotel.

ŁAŃCUT

Zamek (pałac) w Łańcucie należy do najwspanialszych i najbardziej zachowanych rezydencji magnackich w Polsce. Wybudowany został w latach 1629-41 dla wojewody ruskiego i krakowskiego, Stanisława Lubomirskiego. Znaczenie łańcuckiego zamku powiększało się wraz ze wzrostem rangi rodu Lubomirskich. Przekładało się to na jego gości. Bywali tu znakomici goście – królowie, przedstawiciele europejskich rodów arystokratycznych, dowódcy, czy też wybitni przedstawiciele nauki i artyści. Kwitło tu życie muzyczne i teatralne. Największą wspaniałość rezydencja uzyskała końcem XVIII w. dzięki Izabeli Czartoryskiej. Księżna przemieniła fortecę w zespół zamkowo-parkowy. Stworzyła ogród włoski, z wieloma alejami, oraz zwierzyniec. Zamek wzbogacił się w wiele dzieł sztuki i cennych mebli.

Po śmierci księżnej posiadłość przeszła w ręce Potockich. Jej wnuk Alfred I Potocki (autor „Rękopisu znalezionego w Saragossie”) utworzył w Łańcucie w 1830 r. ordynację, którą rodzina Potockich zarządzała do 1939 r.

Na przełomie XIX i XX w. w pałacu przeprowadzono generalny remont, na wszystkich kondygnacjach, połączony z przebudową. Założono m.in. instalację wodociągową i kanalizację oraz zelektryfikowano cały Zamek. Większość wnętrz, które można oglądać zwiedzając zamek, zachowała się z tego remontu. W tym czasie powiększono również park, założono Ogród Włoski i Ogród Różany. Wybudowano także ujeżdżalnię, stajnię i kort tenisowy. Po tych przemianach pałac stał się jedną z najbardziej luksusowych rezydencji w Polsce i Europie. Zamek łańcucki stał się miejscem spotkań towarzyskich i gościł wielu znamienitych gości.

Ostatnim ordynatem w Łańcucie był Alfred III Potocki, który w 1944 r. zmuszony był opuścić posiadłość. Wyjeżdżając do Wiednia, wywiózł w 11 wagonach najcenniejsze pamiątki rodzinne. Dziś zespół zamek i park w Łańcucie stanowią zespół muzealny, które rokrocznie odwiedzają rzesze turystów z całego świata. W muzeum można obejrzeć:

ODRZYKOŃ – RUINY ZAMKU KAMIENIEC

Malownicze ruiny XIV- wiecznego zamku w Odrzykoniu wznoszą się na skalistym wzniesieniu zwanym Kamieńcem (452 m), położonym 8 km na północ od Krosna. Tutejsze mury były niegdyś świadkiem wydarzeń, które zainspirowały Aleksandra Fredrę do napisania jednej z najlepszych polskich komedii – „Zemsty”.

Odrzykoński zamek zbudowany został w XIV w. za panowania Kazimierza Wielkiego, jako warownia. W połowie XIV w. jego właścicielem stał się Klemens z Moskarzewa, który, w zastaw pod pożyczkę, oddał zamek „niższy” z przedmurzem, z prawem do studni i kaplicy na zamku „wyższym”, burgrabiemu Sewerynowi Bonerowi. Od tej pory Odrzykoń miał dwóch właścicieli. W XVII w. Zamek wszedł w posiadanie dwóch rodów – Skotnickich i Firlejów. Miedzy rodzinami wybuchła długoletnia kłótnia. Jej „punktem zapalnym” deszczówka, która, w wyniku nieudanej przebudowy, spływała z dachu Skotnickich na część Firlejów. Spór trwał kilkadziesiąt lat. Kłucono się o grunty, kaplicę, studnię, no i oczywiście sławetny mur. Rodzin nie pogodził nawet ślub Mikołaja Firleja z Zofią Skotnicką. W 1828 r. właścicielem zamku został Aleksander Fredro, który dostał połowę budowli w posagu swojej żony, Zofii Jabłonowskiej. Obecnie w odrestaurowanej baszcie mieści się Muzeum Zamkowe gromadzące militaria i przedmioty związane z kolejnymi właścicielami zamku.

Muzeum Zamkowe Kamieniec
ul. Podzamcze 1
38-420 Korczyna
Tel: 788837412, 888959661
e-mail zamek.kamieniec@gmail.com

Muzeum czynne: od 15 kwietnia – 15 października w godzinach 10.00-19.00.

PRZEMYŚL

Zamek królewski w Przemyślu wzniesiono, w miejscu poprzedniego ruskiego, około 1340 r., za panowania Kazimierza Wielkiego. Był wielokrotnie przebudowywany. Większe prace budowlane przeprowadzali tu starostowie: Piotr Kmita (1514-1553; zmienił gotycki zamek w renesansową budowlę) oraz Marcin Krasicki (1612-1633; nadał budowli czworobocznego założenia z czterema basztami). W XIX w. Austriacy rozebrali zachodnią część zamku z dwoma basztami. Z dawnej budowli zachowała się wschodnia jego część z dwoma kolistymi basztami zwieńczonymi attykami oraz fragment północnej kurtyny z bramą. Podczas prac archeologicznych w poł. XX w. Na terenie zamkowym odkryto fundamenty XI-wiecznej rotundy, palatium i cerkwi.

Dziś zamek jest siedzibą Przemyskiego Centrum Kultury i Nauki. Odbywają się tu imprezy cykliczne, liczne wystawy i koncerty. Od 1916 r. działa tu teatr amatorski "Fredreum". Odwiedzając zamek koniecznie trzeba wybrać się na spacer do tutejszego parku, jednego z nielicznych parków naturalnych w Polsce. Założono go w 1842 r.

PRZEWORSK

Pałac książąt Lubomirskich wybudowała, dla swojego przybranego syna Henryka Lubomirskiego, Izabela z Czartoryskich Lubomirska. Księżna w 1799 r. zakupiła miasto Przeworsk z okolicznymi wioskami i tego samego roku rozpoczęła budowę nowoczesnej, chociaż niewielkiej rezydencji Pałac wzniesiono wykorzystując fundamenty i mury wspomnianego dworu z I poł. XVII w. Na początku XIX w. pałac przebudowano w stylu angielskiego klasycyzmu. Prostą bryłę budowli urozmaicono rządem filarów podtrzymujących taras. W jego podcieniu urządzono otwartą galerię rzeźby. Z tym skromnym wystrojem elewacji kontrastowały wnętrza pałacu, bogate we wspaniałe dzieła sztuki, meble i księgozbiory, budząc prze to zachwyt gości. W latach 20-tych XIX w. pałac był ośrodkiem życia kulturalnego i towarzyskiego okolicznej arystokracji, gościli tu znamienici goście m. in. francuski pisarz Honoré de Balzac i poeta Zygmunt Krasiński. Niemałe zainteresowanie gości wzbudzał również park w stylu angielskim. W jego obrębie mieściły się następujące budowle: oficyny gościnna i kuchenna, dom burgrabiego (mieszkanie rządcy), stajnie z powozownią i domem koniuszego, dom ogrodnika i dwie oranżerie. Do dziś zachowała się oranżeria wybudowana razem z pałacem.

Po śmierci w 1816 r. księżnej Izabeli Lubomirskiej, książę Henryk Lubomirski sprowadził ze swojego wiedeńskiego pałacu wszystkie najcenniejsze dzieła sztuki i meble do Przeworska, tworząc tu siedzibę rodową. W 1868 r. w Przeworsku utworzono Ordynację Przeworską książąt Lubomirskich.

W 1823 r. przy Zakładzie Narodowym im. Ossolińskich we Lwowie otwarto Muzeum im. Lubomirskich. Placówka przyjęła dziedziczną kuratorię literacką na zbiorami Lubomirskich. Swe zbiory do muzeum przekazali Henryk Lubomirski i jego syn Jerzy Lubomirski oraz Andrzej Lubomirski. Znalazły się wśród nich: księgozbiór, zbrojownia przeworska, kolekcja grafiki i rysunku europejskiego z rysunkami Rembrandta i Dürera i wiele innych.

Kolejnym, po Henryku Lubomirskim, właścicielem dóbr przeworskich został w 1850 r. jego syn Jerzy Lubomirski, który kontynuował rozbudowę kompleksu pałacowego. Jego syn Andrzej Lubomirski po objęciu ordynacji w 1882 r., rozpoczął realizację własnych planów przekształcenia rezydencji. Wybudował nową oficynę gościnną, zelektryfikował oraz powiększył park.

W czasie II wojny światowej jak i w okresie powojennym zespół pałacowo-parkowy nie poniósł poważniejszych strat w zabudowie, jednak jego wyposażenie uległo całkowitemu rozproszeniu, zarówno wskutek grabieży niemieckich okupantów, Armii Czerwonej i miejscowej ludności, jak również na skutek przekazania resztek zbiorów do kilku kolekcji muzealnych m. in. Muzeum-Zamku w Łańcucie, Muzeum Narodowego w Warszawie i in.

Obecnie w murach pałacu znajduje się muzeum regionalne, które m.in. gromadzi pamiątki i archiwalia związane z historią rodu książąt Lubomirskich z Przeworska.

SANOK

Sanocki zamek położony jest w centrum miasta, na stromej skarpie górującej nad Sanem. Już za czasów Rusi (XI-XIII/XIV w.) istniał tu gród obronny z drewnianą zabudową i cmentarzyskiem, wałem ziemnym z ostrokołem i fosą ze zwodzonym mostem. W 1339 r. ruski kniaź Jerzy II Trojdenowicz nadał Sanokowi prawa miejskie. Niedługo po tym (1340-1341), Ziemia Sanocka weszła w skład Korony Królestwa Polskiego. Z inicjatywy króla Kazimierza Wielkiego w północnej części wzgórza powstała drewniano-murowana warownia. W latach 1523-1548, z polecenia królowej Bony, starosta sanocki Mikołaj Wolski rozbudował średniowieczną budowlę, zmieniając ją w renesansową rezydencję wraz z zapleczem gospodarczym. Z tego czasu zachowała się studnia znajdująca się na dziedzińcu zamkowym. Kolejna rozbudowa zamku odbyła się w XVII i XVIII w. Powstały wtedy nieistniejące już dziś skrzydła północne i południowe. Podczas zaboru austriackiego, zamek popadł w ruinę, wyburzono wszystkie budynki, pozostawiając jedynie część centralną zamku.

W sanockim zamku, 2 maja 1417 r. odbyło się wesele króla Władysława Jagiełły z trzecią żoną Elżbietą Granowską. W kolejnych latach posiadłość stanowiła uposażenie wdów królewskich. Po 1434 r. przebywała tu wdowa po Władysławie Jagielle, jego czwarta żona króla Zofia (Sonka). W 1440 r. Zbigniewa Oleśnickiego – pierwszego kardynała narodowości polskiej. W latach 1555-1556 r. zamek należał do węgierskiej królowej Izabeli, siostry króla Zygmunta Augusta, a wdowy po Janie Zapolyi.

Obecnie budynek sanockiego Zamku stanowi siedzibę Muzeum Historycznego w Sanoku. Placówka słynie m.in. z największego zbioru obrazów Zdzisława Beksińskiego oraz z najcenniejszej w kraju kolekcji ikon. Niedawno zakończono prace nad dobudową skrzydła zamku, które przeznaczone będzie m.in. na ekspozycję obrazów Beksińskiego.

SOBIEŃ - RUINY ZAMKU KMITÓW 

Ruiny zamku Kmitów znajdują się między Załużem a Manastercem, na niewielkim wzgórzu zwanym Sobieniem, z którego rozpościera się przepiękny widok na dolinę Sanu. Już w XIII w. był tu punkt obronny z drewnianą warownią z basztą. W 1340 r. z rozkazu króla Kazimierza Wielkiego, na górze wzniesiono murowany zamek, który w 1389 r. wszedł w posiadanie rodu Kmitów. Zamek bł centrum tzw. Klucza Sobieńskiego, obejmującego wsi w obecnych Bieszczadach. Podobno w 1417 r., dzień przed swoim ślubem z Elżbietą Granowską w Sanoku, na zamku bawił sam król Władysław Jagiełło. W 1512 r., po najeździe Węgrów zamek został znacznie zniszczony, Kmitowie opuścili go i przenieśli się do Leska. W XVII w. ruiny zamku służyły za schronienie konfederatom barskim.

"Diabla Góra" zaprasza na wczasy i noclegi w Bieszczady: domki, pokoje lub camping a wokół wiele się dzieje!

Zachęcamy do skorzystania z bogatej oferty ośrodka oraz z atrakcji dostępnych w naszym pięknym regionie!

 Galeria